Ο Μπρίκι έγινε ενός χρόνου!!!

Ένα χρόνο πάνω κάτω (περισσότερο πάνω δηλαδή, παρά κάτω) παρατηρώ τον κόσμο όταν δεν βαριέμαι κι όταν δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.

Διεκδικώ συνεχώς ό, τι θεωρώ πως μου ανήκει και είμαι σίγουρος, χωρίς να υπερβάλλω καθόλου, μα καθόλου, πως μου ανήκουν τα πάντα.

Και δεν εννοώ εκείνα τα χαριτωμένα ζωάκια που καλά κάνουν και μένουν μακριά από δω, γιατί όσο να 'ναι θα είχαν κι αυτά τις απαιτήσεις τους αν ζούσαν εδώ και θα ζοριζόμασταν.

Από τότε που έλυσα το μεγαλύτερο πρόβλημά μου, αυτό της επιβίωσης που ζορίζει και το πιο θαρραλέο σκυλί του πλανήτη, άρχισαν τα υπαρξιακά.

Τι ζώδιο είμαι;

Γιατί το κόκαλο χάνεται όσο το μασάω;

Και πού πάει;

Να ξαπλώσω ή να τρέξω;

Να τους κλέψω το ψωμί;

Αν εξαιρέσουμε αυτό με τα ζώδια που πολύ με αγχώνει, όλα τα άλλα τα διαχειρίζομαι με μεγάλη ευκολία.

Όσο το σκέφτομαι, τόσο σιγουρεύομαι πως αυτό είναι το μεγάλο μου θέμα.

Να φερθώ σαν ένας συνεργάσιμος ζυγός, ή σαν ένας εκδικητικός σκορπιός;

Αφού δεν μπορώ να αποφασίσω κάνω ό, τι μου αρέσει και ξεμπερδεύω!

Αυτό το λένε και "είμαι ο εαυτός μου"!

Ο εαυτός μου λοιπόν είναι στοχαστικός.

Ατενίζω το μέλλον σαν πολιτικός σε αφίσα, μόνο που εγώ έχω πραγματικούς στόχους και το βλέμμα μου δεν καρφώνεται μετά το κλικ της μηχανής στις μίζες που δεν ξέρω και ποιες είναι για να τις κοιτάξω. 

Λένε για μένα πως έχτισα πια χαρακτήρα. Αλλά ορκίζομαι πως εγώ δεν πείραξα τίποτα!

Είμαι ατρόμητος, όταν δε φοβάμαι. 

Γυρίζω και μυρίζω παντού!

Μαθαίνω συνεχώς καινούρια πράγματα, με πόνο ψυχής (και όχι μόνο).

Τώρα πια ξέρω πως τα μεγάλα σκυλιά που δεν έχουν φιλικές διαθέσεις τα αποφεύγει ο συνετός μικρόσωμος σκύλος, πριν του δαγκώσουν την ουρά.

Μα την ουρά; Έλεος δηλαδή!

Ο συνετός δεν ξέρω ποιος είναι!

Έμαθα πως όταν μου βγάζουν την αλυσίδα στη βόλτα δεν αρχίζω να τρέχω σαν τρελός γιατί μπορεί και να με χάσουν. Δεν είναι τόσο έξυπνοι τελικά οι άνθρωποι όσο περίμενα. Κι εγώ τρομάζω όταν με χάνουν έστω και για λίγα λεπτά και προσπαθώ να βρεθώ μόνος μου.

Έμαθα και σε αυτούς να μη με χάνουν, μένοντας όσο μπορώ κοντά τους και προσέχοντας να μη με χάσουν. Όλα εγώ πρέπει να τα κάνω πια!

Έμαθα να μοιράζομαι.

Μπορώ να μοιραστώ τα πάντα, εκτός από το κρεβάτι μου, το νερό μου, το φαγητό μου, τα κόκαλά μου και τους ανθρώπους μου.

Όλα τα άλλα μπορώ να τα μοιραστώ με μεγάλη ευκολία, αρκεί να πάρω εγώ το μεγαλύτερο κομμάτι!

Και το ταξίδι συνεχίζεται. Σχεδόν δεν μπορώ να ανασάνω, αλλά δεν βάζω το κεφάλι μου μέσα με τίποτα.

Θέλω να τα δω όλα!

Θέλω να τα μυρίσω όλα!

Χρόνια μου πολλά και να είστε καλά να με χαίρεστε!

~~~~~~~~~~~~~~ 

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη "me (Maria)"

και το "My trips on blog"

που μοιράστηκε αυτή την όμορφη ανάρτηση μαζί μας!!!

Μπρίκι είσαι αξιαγάπητος! ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!!